Rozdział 32 - Skarbnica wiedzy

- Ta głupia książka nie mówi nic o położeniu następnego kawałka! – warknęła wściekła Mad, odkładając książkę na bok, siedząc na swojej macie przed ogniskiem. – A tam tym kawałku nie ma nic o jakimś miejscu!

- Maaad, może źle szukasz? – kot otworzył jedno oko. Swoim podnoszeniem głosu, wyrwała go z medytacji. – I przestań się tak unosić. Ponoć to ty jesteś opanowana.

               Dziewczyna prychnęła, krzyżując ręce na piersiach. Rany, jak on ją irytował tym całym pieprzeniem o spokoju, czy to nie on czasem od dwóch dni jęczał, żeby w końcu gdzieś ruszyli, a nie siedzieli w na jakimś zadupiu? Na jego „prośbę” tak się spieszyła. Wstrzymała powietrze na chwilę, a następnie wypuściła je, uspokajając się całkiem. Wstała, patrząc z góry, jak kot skupia się. Niby jak miało mu to pomóc? Chwyciła za fragment klucza, który leżał obok księgi Maxa. Przeczytała po raz kolejny inskrypcję, starając się zrozumieć jej drugie dno. Odeszła po chwili od ogniska, kierując się w otaczającą ich ciemność. Spojrzała na swoją dłoń, którą uniosła na wysokość twarzy.

- Lumos. – szepnęła, by kula światła pojawiła się obok niej.

               Znowu mogła widzieć dokładnie fragment klucza, który tym razem zaczął jarzyć się złotym blaskiem. W jednej chwili wystrzelił z siebie promień, który ukształtował miejsce, w którym miał znajdować się kolejny fragment. Dziewczyna uśmiechnęła się pod nosem:

- „ Światło rozjaśnia mrok”, co?

               Zacisnęła pięść, by świetlista kula rozproszyła się w ciemności.  Zawróciła i usiadła ponownie obok swojego kociego przyjaciela. Popchnęła go ze złośliwym uśmieszkiem by upadł na bok.

- E-ej co ty robisz! – wrzasnął przestraszony Marshmallow, unosząc się na jednej łapie. – Powaliło cię? Co ty znowu robiłaś?

- Zgadnij.

- Poszłaś się odlać? Tego nie musisz mi mówić.

- Przynajmniej nie robię do kuwety jak ty.

               Marsh zmarszczył brwi ze złości i zacisnął pięści. W końcu był kotem to chyba normalne, że srał do kuwety, był za mały na sedes. A ona oczywiście musi wszystko wyciągać na wierzch. Zasyczał cicho i obrócił się tyłem obrażony. Dziewczyna przewaliła oczami i rozwaliła się w pozycji leżącej na swojej macie. Uśmiechnęła się, nie spuszczając wzroku z tygrysa.

- Wiem, gdzie mamy się udać. – powiedziała, obracając w palcach fragment klucza. Uniosła brew, czekając na jego reakcję.

- Co, co? – kot od razu odwrócił się w jej stronę. Oczy mu się świeciły jak pięciozłotówki. – Gdzie? Jak to zrobiłaś?

- Poszłam za instrukcją. Wystarczyło odejść od ogniska. Lecimy na najbliższą stację i jedziemy do Krokus.

- Po co aż tam?

- Słyszałeś o najstarszej Bibliotece w Fiore?

- Zamierzasz czytać?

Mad prychnęła, gdyby to był prawdziwy debilizm, nie mogłaby z nim żyć. Dobrze wiedziała, że pyta specjalnie, aby ją zirytować. Przecież odpowiedź była tak banalna, że nawet nie trzeba było wyjaśniać. Kot zachichotał, widząc jej minę.

- Mad, a czy my w ogóle mamy jeszcze pieniądze? – zapytał po chwili.

- Jeszcze mamy, ale nie wiem na jak długo.

- To zróbmy jakieś zadanie w stolicy. W końcu Fairy Tail jest niezawodne.

- Wiesz, czasami potrafisz być mądry. A teraz idź spać.

***

               Wysiedli na stacji „ Krokus Główny” i ruszyli zatłoczoną halą do wyjścia. Ludzie mijali się i popychali, chcąc zdążyć na swój pociąg. Wnętrze dworca było bardzo jasne, na ścianach widniały panele, pokazujące godziny przyjazdów i odjazdów. Jakaś kobieta wypuściła torby z zakupami, ktoś inny witał się z dawno nie widzianą osobą. Po lewej stronie ciągnęły się stragany i pomieszczenia z knajpami, w których można było szybko zjeść. Była nawet księgarnia, oferująca miejsce do czytania.  Dziewczyna doskonale pamiętała, gdy przybyła tutaj po raz pierwszy. Turniej Magiczny i wydarzenia, które za sobą pociągnął. Uśmiechnęła się do siebie i spojrzała na swojego partnera:

- Jesteś głodny?

- J-ja? – kot naburmuszył się, chwytając za burczący brzuch. -  No może trochę.

- Chodźmy coś zjeść. Poszukamy czegoś w mieście, bo tu drogo.

- Mad, przywołuj wspomnienia, co?

- Ehe.

               Wyszli na zewnątrz, gdzie powitało ich słonce, częściowo przysłonięte chmurami. Na ulicy panowało poruszenie równie liczne jak na dworcu. Ludzie spieszyli się do pracy i sklepów, co chwilę przejeżdżały pojazdy, wiozące nowe towary. Dzieci bawiły się przy pobliskiej fontannie, chlapiąc się wodą.  Mad uśmiechając się delikatnie, ruszyła do centrum, w którym znajdowało się największe skupisko knajp. Spoglądała na wystawy mijanych sklepów, handlarze polecali wyrabiane ozdoby. Wędrowni malarze pokazywali swoje wybitne dzieła, oferując przy tym błyskawiczne malowanie portretu. Brunetka momentalnie zatęskniła za gildią, za twarzą Natsu, który wiecznie wściekał się o byle gówno, roześmianym Mistrzem Macarovem, który razem z Caną przesadzał z alkoholem. Ruszyła szybciej, widząc powoli pojawiające się szyldy knajp. Wybrali jedną z nich, która nosiła nazwę „Słoneczna Lucy”. W środku rzeczywiście było jasno i słonecznie. Ściany koloru pisku były ozdobione płaskorzeźbami statków i palm, między kątami rozwieszone były sieci rybackie. Obrusy i obicie krzeseł ozdobiono niebiesko-białymi pasami, ze świecznikami w kształcie statków. Oboje usiedli przy jednym z nich. Kelner uśmiechnął się zauważając gości, więc chwycił za drewniane menu i pospiesznie podszedł do nich, wręczając je do ręki. Kłaniając się, odszedł by czekać jak sęp aż na coś się zdecydują. Mad uniosła brew i otworzyła menu.

- „Słoneczna Lucy”, fajna nazwa. – powiedział Marsh, przeglądając kartę. – Kojarzy mi się z naszą cycatą Heartfilią.

- Jesteś czasami obleśny. – zachichotała Mad. – Mi się kojarzy z naszą „Chatą Pirata”. Zanim tu przybyłyśmy to właśnie tam z Nanc chodziłyśmy na pizzę. To były czasy.. Chociaż wystrój był całkiem inny, karty były identyczne. Nawet nazwy dań, no zobacz, „Zaginiona Mapa”.

- Wziąłbym coś z rybami.

- Widzę, że bardzo interesuje cię to, co mówię.

- Po prostu teraz jesteście tutaj, niepotrzebny wam już „tamten” świat. Poza tym nie możecie zostawić takiego słodkiego kociaka samego.

               Zatrzepotał rzęsami, uśmiechając się uroczo. Mad uśmiechnęła się zadziornie w odpowiedzi i zanurzyła nos w karcie. Przeglądała składniki każdej pizzy, dopóki nie znalazła tej właściwej.

- Jest z rybami. Bierzemy.

 - Nareszcie! – kot klasnął w łapy i stanął na krześle, wyciągając jedną z nich w stronę czatujące mężczyzny. - Kelner! Chcemy mega numer 15! Piwo i woda!

- T-t-tak jest! – zawołał uradowany chłopak i zniknął za drzwiami kuchni.

               Mad zachichotała, zauważając, że w kącie po prawej stronie pewien mężczyzna obserwuje ją przez cały czas. Nie był zbyt ciekawy z wyglądu. Pokrążone oczy, długie i tłuste włosy odstawały na wszystkie strony, zarost nierówno zgolony. Miał na sobie podartą koszulkę i jeansy. Gdy tylko zauważył, że dziewczyna zwróciła na niego uwagę, uśmiechnął się szeroko, pokazując czarną dziurę, której ozdobą były tylko trzy zęby. Madison skrzywiła się od razu i wróciła wzrokiem do swojego przyjaciela. Kot uśmiechnął się zadziornie, opierając łapkę pod brodą. W jego oczach pojawił się błysk złośliwości.

- Co, podoba ci się? – zachichotał wrednie, aż ogon mu się napuszył. – Wiem, że to taki przystojniak, ale nie rób na złość Stingowi. Biedak tęskni, a ty wyrywasz takie dupery.

- O-o czym ty mówisz głupi kocie? – Mad czerwieniąc się, zmrużyła oczy. – To jakiś popapraniec. A Sting to nic wielkiego?

- Nihihi ta wymiana śliny też była niczym? No gdyby nas tam nie było, to by cię chyba ostro przerżnął na jednym ze stołów. A ty jęczałabyś tylko „Sting, Sting”, tak jak podczas naszej ostatniej nocy w lesie.

- Nie przesadzaj głupi szczurze. Nic takiego nie gadałam!

- Chcesz mi wmówić, że nie miałaś wodospadu w majtkach, jak się obudziłaś? Przecież widziałem, jaka byłaś spocona.

               Mad zacisnęła wściekle palce na menu, bez przerwy wpatrując się w kocura. Ach, gdyby wzrok mógł zabijać. Już miała podnieść rękę i go walnąć, gdy w tym samym momencie, mężczyzna który ją obserwował, uderzył dłońmi o stół, aż oboje podskoczyli przestraszeni i nachylając się do jej twarzy, ochrypłym głosem powiedział:

- SMACZNEGO.

               Mad odsunęła się z krzesłem, kiedy cuchnący oddech dotarł do jej nozdrzy. Mężczyzna ponownie uśmiechnął się szeroko. Kot wpatrywał się w swoją przyjaciółkę zszokowany z otwartymi ustami, starając się nie wybuchnąć śmiechem. Dziewczyna zmrużyła oczy i z całej siły przypieprzyła nochalowi w twarz drewnianą kartą.

- Spierdalaj. – rzuciła, czując, że serce zaraz jej wyskoczy z piersi. Ja pierdole, kto normalny tak robi?

               Mężczyzna szczeknął i trzymając się za nos, dźwignął się na równe nogi. Jego przekrwione oczy wpatrywały się w dziewczynę, jakby chciały ją zabić. W tej chwili wyszedł kelner, który widząc go, zbladł momentalnie. Chwycił za tacę, spryskiwacz wypełniony wodą i ruszył w stronę popaprańca.

- Giiiiiiń! – krzyknął, psikając w jego stronę wodą. – Wynocha, wynocha! Nie zabieraj nam klientów!

               Mężczyzna skulił się, czując na sobie czystą ciecz i odsunął się o kilka kroków. Kelner  nie ustawał, dopóki całkiem nie wygonił go ze „Słonecznej Lucy”, następnie wrócił do dwójki gości i pokłonił się.

- Bardzo przepraszam! – krzyknął przerażony. – Mamy nadzieję, że nic państwu się nie stało!

- H-hee? – kot parsknął śmiechem prosto w twarz Mad. – Nic się nie stało!

- Taaa, nic. – dziewczyna skrzyżowała ręce na piersiach, wściekłym wzrokiem patrząc na Marshmallowa.

- Zaraz przyniosę napoje! Proszę się nie złościć, to się nie powtórzy!

***

               Pod wieczór znaleźli się w ogromnej bibliotece Krokusa. Kilka poziomów w górę i jeden w dół, które zapełnione były książkami z całego Fiore. Tak wielka wiedza w jednym miejscu, aż prosiła się, żeby zostać na dłużej.  Mad po cichu wkradła się na schody prowadzące do piwnic. Zrobiła to szybko, bo nikt nie spodziewał się, że ktoś będzie chciał przedostać się do zakazanego wejścia. Kot przeleciał tuż obok jej głowy na dół i wylądował na podłodze. Dziewczyna tuż po chwili stanęła obok, patrząc na oświetlone rozdroże.

- W którą stronę teraz? – zapytał tygrys, rozglądając się.

- Nie wiem… - Mad ściągnęła brwi. –Daj mi chwilę….

               Spojrzała na prawo i lewo. W końcu wybrała ten drugi korytarz i ruszyła nim pospiesznie. Kot uniósł brwi i ruszył za nią. Choć nie był pewny tego co robi, starał się ją zaufać jej intuicji. W końcu to ona była magiem światła, powinna wyczuć takie rzeczy. Wbił na chwilę wzrok w posadzkę by zaraz spojrzeć na przyjaciółkę. Powoli kończyły się światła, a zaczynała ciemność.

- Maaad. –odezwał się w końcu. – Dlaczego akurat tutaj?
- Nie wiem. – odpowiedziała, nie patrząc nawet na niego.- Moja intuicja mi tak podpowiada. Lumos.
               Kula światła pojawiła się tuż koło niej, oświetlając ściany, na których od razu pojawiły się lśniące hieroglify i znaki boga Re. Mad uniosła brwi i uśmiechnęła się do kota. Po raz kolejny miała rację. Ruszyła wgłąb korytarza, wiodąc za sobą światło i przyjaciela. Zeszła po kamiennych schodach i już po chwili znaleźli się w ogromnej komnacie, podobnej do tej w świątyni. Pod ścianami leżały stosy ksiąg tak starych, że pewnie rozleciałyby się przy najmniejszym dotknięciu. Oprócz światła Madison nie było żadnej pochodni ani lampy, która oświetlałaby wnętrze. Na środku sali stał ołtarz, na którym ustawiona została otwarta księga z wystającym kawałkiem ich klucza.

- Brawo Mad. Coś szybko nam poszło.  –kot klasnął w łapki ucieszony. – Co dalej?  Co ty razem nas spotka? Potwór z książek? Mole książkowe nas zaatakują?

- Musimy się tam dostać.  Rozwiń skrzydła i przestań gadać.

               Marshmallow rzucił jedynie ciche „ cholera jasna” i rozwinąwszy skrzydła, chwycił dziewczynę mocno za ubrania. Podleciał do ołtarza i zniżył się, by dziewczyna mogła wyciągnąć rękę. Mad chwyciła mocno fragment klucza i pociągnęła do siebie, czekając na odpowiedź komnaty. Odetchnęła głęboko, gdy nic się nie stało. Kot zawrócił i leciał już w stronę drzwi, gdy ich widok przysłoniły książki, które wyleciały na nich z ogromną prędkością. Oboje padli na ziemię, krzywiąc się z bólu i patrząc na latające księgi. Unosiły się w zwartym szyku, wypełniając komnatę. Wyjście zostało zablokowane przez papierowy mu. Każda z nich chciała trafić dziewczynę dzierżącą w dłoni klucz. Ta zaś uchylała się przed nimi, zanim któraś nie trafiła jej z całej siły w głowę.

- Madie! – krzyknął kot, w stronę upadającej brunetki. – Nic ci nie jest?!

- Mam… Już tego po dziurki w nosie! – warknęła podnosząc się i ocierając krew z nosa, druga rękę wyciągając przed siebie. – Flaming Nebula!

               Rozbłysło czerwone światło, które trafiło we wszystkie książki przed nimi wraz z murem. Od razu zapaliły się i opadły na podłogę. Mad chwyciła swojego towarzysza za łapę i wybiegła z komnaty jak najszybciej potrafiła. Księgi, które przetrwały jednak nie ruszyły za nimi w pogoń, rozsypując się w popiół.

***

               Pozwolili sobie na noc w jakimś tanim hotelu, w którym mogli wypocząć i wykąpać się. Mad wyszła z łazienki w samym ręczniku i turbanie na mokrych włosach. Usiadła na łóżku obok Marshmallowa, który wpatrywał się we fragment klucza.

- Tu jest napisane „ Światło jest mądrością”. – spojrzał na nią.

- Jestem mądra. –uśmiechnęła się złośliwie. – Zostaw to, na razie musimy poszukać jakiejś roboty, bo brakuje nam hajsu.

- Wiem Mad….. Czy nie możemy wziąć oszczędności Nancy? Na razie nie wraca…. A my..

- Nie. To byłoby nie fair. Ona również brała w tym udział, to ona rozpieprzyła Zerenę.

- Dobrze… Niech będzie…

- Skąd taka ponura mina? – Mad poczochrała kota po głowie. – Bo nie mamy pieniędzy. Damy radę!

- Nie o to chodzi. – kot westchnął, odkładając odłamek na bok. -  Wyszedłem, kiedy poszłaś się kąpać. I dowiedziałem się strasznych rzeczy…

- Co takiego? Nie ma ryb?

- No bo… Siedziba Rady Magicznej została wysadzona… Razem z ich członkami, przez gildię zwaną Tartaros… Fairy Tail stara się chronić starych członków, którzy są na celowniku...

- …. O czym ty mówisz?

***

Dobry dzień dobry, a raczej dobry wieczór *-* Wstawiam rozdział 1-wszego tak jak zwykłam to robić na starszej stronie. :D  Jedna ze scen to wyjęte z naszego życia wydarzenie, uznałam to za tak zabawne, że nie mogłam się powstrzymać. C: Jest jeszcze wzmianka o Tartarosie, czyli jak możecie się domyślać, w mandze powinien być właśnie ten arc :3 To informacja tylko dla was, żebyście wiedzieli w jakim czasie się znajdujemy :D

Mam nadzieję, że się podoba ^.^ 

~Nancy